Dziś chciałabym przybliżyć Wam problematykę wywierania wpływu na ludzi oraz wchodzenia w role tak bardzo, że życie może całkiem wymknąć się spod kontroli. Przykładem obrazu takich zachowań jest Stanfordzki eksperyment więzienny. Był to projekt badawczy, który miał za zadanie zbadać psychologiczne efekty symulacji życia więziennego. Przeprowadziła go grupa psychologów pod przewodnictwem Philipa Zimbardo w 1971 roku. Podczas selekcji kandydatów kierowano się ich dobrą kondycją psychofizyczną oraz brakiem kryminalnej przeszłości. Selekcję przeszło 24 studentów, z których 18 ostatecznie wzięło udział w eksperymencie (pozostała szóstka stanowiła rezerwę). Eksperymentalne więzienie skonstruowano w piwnicy wydziału psychologii w Stanfordzie. Exsperyment przerwano ze względu na brutalność i zbyt poważne wchodzenia w role studentów. Poniżej podaję Wam link, gdzie możecie nieco szerzej zapoznać się ze strukturą experymentu, gdzie w brutalny sposób uwidacznia się „ciemna strona” człowieka.

Przesyłam Wam też link do filmu „Cicha furia. Stanfordzki experyment więzienny.”

Kursy doskonalące dla każdego

Poniższe linki pozwolą Wam zapoznać się z ofertę kursów doskonalących w województwie śląskim.

pozdrawiam Wasz pedagog

Darrena Aronofsky’ego pt. „Czarny łabędź”.

W rolach głównych wystąpiły Natalie Portman oraz Mila Kunis, które wcieliły się w role nowojorskich baletnic występujących w Jeziorze łabędzim.

Fabuł a filmu  ukazuje nam Nowojorską operę, która wystawia balet Jezioro łabędzie. Reżyser przedsrawienia decyduje się na zastąpienie dotychczasowej primabaleriny granej przez Winonę Ryder młodszą baletnicą Niną, graną przez Natalie Portman. Nina mieszka wraz ze swoją despotyczną matką, byłą tancerką zespołu.

Koncepcja reżyserska zakłada granie przez primabalerinę dwóch ról: niewinnej Białej łabędzicy oraz zmysłowej Czarnej łabędzicy. Nieoczekiwanie Ninie wyrasta konkurentka. Nina idealnie pasuje do Białej łabędzicy, natomiast Lily stworzona jest do roli Czarnej łabędzicy. Rywalizacja tancerek zmieni się nieoczekiwanie w dziwną relację, a w samej Ninie powoli ujawnia się ciemna strona jej osobowości.

W Czarnym łabędziu dążenie do ideału wpędza bohaterkę nie tylko w paranoidalne stany – wręcz wpycha ją na ścieżkę autodestrukcji. Co więcej, perfekcyjny taniec nie jest dla Niny sposobem autoekspresji, dziewczyna nie chce za jego pomocą wyrażać siebie. Wręcz przeciwnie: precyzja baletu jest jej najwyraźniej potrzebna do tego, by trzymać w ryzach to, co skrywane gdzieś w głębi, nieuświadomione, niechciane, przerażające.

Na podprawie relacji Magdalena Kempnej-Pieniążek, Formuły duchowości w kinie najnowszym

2.) Drugą pozycją godna obejrzenia na dziś, jest „Rain Man” w reżyserii Barry’ego Levinsona

.

Dramat, którego bohater jest autystycznym sawantek , co charakteryzuje się poważnymi trudnościami w utrzymaniu i inicjowaniu relacji i komunikacji społecznej oraz ograniczonymi, powtarzalnymi i nieelastycznymi wzorcami zachowań, i zainteresowań przy jednoczesnym jego wybitnym geniuszu. Pierwowzorem głównego bohatera filmu był Kim Peek, upośledzony i niezwykle uzdolniony człowiek cierpiący najprawdopodobniej na autyzm dziecięcy, który był również sawantem.

Dziś chciałabym Wam polecić serię trzech książek Katarzyny Miller – psychoterapeutki, publicystki, poetki. Od ponad 30 lat prowadzi terapie psychologiczne dla małżeństw oraz warsztaty rozwojowe dla kobiet. W swoich książkach opowiada kobietom, jak podnieść się po życiowych porażkach i odnaleźć sens życia. Miller jest autorką licznych bestsellerów m.in. „Chcę być kochana tak, jak chcę,” „Bajki rozebrane,” „Być kobieta i nie zwariować,” „Bez cukru proszę,” „Nie bój się życia,” „Kup kochance męża kwiaty.”

Dziś proponuję jednak nieco inne tytuły, które pisała we współpracy z innymi autorkami:

Czy można obronić się przed toksycznymi ludźmi?

Przeczytaj „Instrukcję obsługi toksycznych ludzi” i naucz się tego!

Każdego dnia natykamy się na toksycznych ludzi. Możemy ich spotkać na każdym kroku: w pracy, urzędzie, szkole. Czasem stykamy się z nimi w relacjach prywatnych, a nawet rodzinnych.

„Instrukcja obsługi toksycznych ludzi” to przewodnik po relacjach z ludźmi, którzy „zatruwają” nam życie. Katarzyna Miller i Suzan Giżyńska podpowiadają jak nie ulegać wpływom toksycznych ludzi, wychodzić obronną ręką z konfliktowych sytuacji, a także jak radzić sobie z emocjami, które nam przy tym  towarzyszą.

Kolejna książka z bestsellerowej serii „Instrukcja obsługi…”

Nowe, poszerzone wydanie bestsellerowego poradnika Katarzyny Miller „Nie bój się życia”.

Katarzyna Miller pokazuje, że najważniejszy w życiu jest… brak lęku przed nim i tym wszystkim, co ono niesie. Opierając się na doświadczeniach swoich pacjentów i przyjaciół, autorka pomaga stawiać czoło najrozmaitszym lękom, które nas ogarniają. I zachęca, by żyć pełną piersią.

„Wielu rzeczy, których życie nam dostarcza, w ogóle nie chcemy, udajemy, że ich nie ma, uciekamy przed nimi, a przede wszystkim, boimy się. Starości i starzenia się, śmierci i umierania, choroby, ubóstwa, zdrady, osamotnienia, porażki… Będę w tej książce dzielić się z Wami swoją wiedzą o lękach. Ogromnie mi zależy na tym, żebyśmy je szanowali, ale nie ulegali im, liczyli się z nimi, umieli je nazwać i przeżyć, ale nie byli ich ofiarami. Można mieć miłość, pieniądze, zdrowie, rodzinę i zewnętrzne bezpieczeństwo, ale jeśli czujemy lęk – zje on radość i zadowolenie ze wszystkiego”.Katarzyna Miller

To nie jest książka, która ma cię nauczyć, jak żyć. Bo tego nauczy cię samo życie. Ta książka może dodać otuchy, a czasem nawet i rozbawić. Jeśli się wahasz – wskaże właściwy kierunek. Jeśli się boisz – natchnie odwagą. Jeśli zbytnio przejmujesz – podpowie, co jest naprawdę ważne, a co niewarte ani chwili twojej uwagi.

Wszyscy jesteśmy uczniami w szkole życia i choć zwykle nie brak nam dobrych chęci – niektóre lekcje okazują się dla nas za trudne. Część z nich przegapiamy lub ignorujemy. Inne niewłaściwie interpretujemy. W efekcie cierpimy, błądzimy lub powtarzamy wciąż te same błędy. A przecież życie chce od nas tylko jednego: byśmy je pokochali – takim, jakie jest. I byśmy przeżyli je najlepiej, jak tylko potrafimy.

Psycholożka Katarzyna Miller wspólnie z dziennikarką Joanną Olekszyk w 24 rozmowach-lekcjach poruszają tematy bliskie każdemu z nas: problem z poczuciem własnej wartości, samotność w związku, lęk przed bliskością, sztywność w relacjach, nieumiejętność wyznaczania granic, głód akceptacji, bolesne dzieciństwo czy dawne urazy. Tłumaczą, skąd się wzięły i jaką rolę mają do odegrania. Radzą, by spojrzeć na nie w nowy sposób i włożyć trochę wysiłku w zmianę swojego myślenia (pomogą w tym praktyczne ćwiczenia pod koniec każdego rozdziału).

Ostatecznie to tylko od ciebie zależy, jakie będziesz mieć życie. A może być naprawdę cudowne!

J. Kowalska

Dziś chciałabym Wam przybliżyć postać Ewy Błaszczyk.

Jeszcze jako studentka zadebiutowała na scenie Teatru Współczesnego w Warszawie. Jest znaną aktorką śpiewającą. Grała w teatrze, filmach oraz serialach, występowała również w kabarecie.

W 2002 razem z księdzem Wojciechem Drozdowiczem założyła fundację „Akogo?”, działającą na rzecz dzieci wymagających rehabilitacji po ciężkich urazach neurologicznych. Jej celem było wybudowanie Kliniki Neurorehabilitacyjnej „Budzik” przy Centrum Zdrowia Dziecka, będącej pierwszą w Polsce kliniką dla dzieci po ciężkich urazach mózgu. Otwarcie kliniki miało miejsce 7 grudnia 2012r.

Jedna z jej córek również jest pacjentką „Budzika”, gdyż 11 maja 2000 zakrztusiła się tabletką, wskutek czego znalazła się w śpiączce.

Za swoją działalność otrzymała liczne wyróżnienia i nagrody:

Poznajcie kulisy jej działalności bo warto poznać takich ludzi jak Ewa Błaszczyk.